Την ιδέα για αυτό το κειμενάκι μου την έδωσε μια κοπέλα σε μια συζήτησή μας μέσω sms. Μου είπε να γράψω για τις κραιπάλες της φοιτητικής ζωής. Η απάντηση μου ήταν ότι εγώ δεν κάνω κραιπάλες. (Η αλήθεια είναι πως από τότε που ήρθα στην Αθήνα για σπουδές δεν βγαίνω όσο συχνά έβγαινα παλιά για πολλούς λόγους.) Τότε μου απάντησε ότι μπορώ να γράψω για τις 2 πλευρές αυτού του νομίσματος.
Λοιπόν έχουμε και λέμε, λέμε και έχουμε.
Θεωρία Doctor Di No1 Με τη λέξη κραιπάλη συνήθως αναφερόμαστε σε διασκέδαση και απόλαυση η οποία γίνεται σε βαθμό μεγαλύτερο από τα συνηθισμένα. Τις περισσότερες φορές εις πλήρη γνώση αυτού που υποκύπτει στην κραιπάλη. Παράδειγμα. Διασκέδαση κατ’ εξακολούθηση σε πολλά Bars και Clubs με καλή παρέα, ποτό και επιστροφή νωρίς… το πρωί στο σπίτι -το δικό μας ή κάποιου φίλου- για ύπνο μέχρι το απόγευμα.
Θεωρία Doctor Di No2 Κραιπάλη επίσης θεωρείται και η αποχή από οτιδήποτε μπορεί να μας φαίνεται κουραστικό και βαρετό και το οποίο αντικαθιστούμε με κάτι πιο ευχάριστο και ξεκούραστο. Παράδειγμα. Έχουμε να μαζέψουμε τον προσωπικό μας χώρο και να τακτοποιήσουμε μικροδουλειές οι οποίες μαζεύονται κάτω από το χαλί του “Δε βαριέσαι… θα το τακτοποιήσουμε αύριο…” Όχι όμως!! Εμείς θα πάμε για ηλιοθεραπεία και καφέ δίπλα στη θάλασσα.
Θεωρία Doctor Di No3 Σαν εναλλακτικό τρόπο κραιπάλης μπορούμε να θεωρήσουμε και τις μέρες του cocooning. Δηλαδή τις μέρες κατά τις οποίες οι όροι της κραιπάλης αντιστρέφονται. Παράδειγμα. Μετά από ξενύχτια, μπάνια, καφέδες κ.λ.π. και σύμφωνα με τη θεωρεία του cocooning ακολουθεί ύπνος και ξεκούραση πρωί και βράδυ για αρκετές μέρες.
Θεωρία Doctor Di No4 Ένας ακόμα τρόπος κραιπάλης ο οποίος μπορεί να εφαρμοστεί μόνος του ή και σε συνδυασμό με κάποιον άλλο είναι η θορυβώδης, πολυπληθής συγκέντρωση στον προαναφερθέντα ακατάστατο προσωπικό χώρο για dvd, φαγητό μέχρι σκασμού και φάρσες.
Είναι σύνηθες φαινόμενο βεβαίως βεβαίως αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς να υιοθετείται κυρίως στη φάση που κάποιος σπουδάζει. Μπορώ όμως να σας πω ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Εγώ με την παρέα μου για παράδειγμα κάναμε όλα τα είδη κραιπάλης με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση από την Γ’ γυμνασίου μέχρι και που τελειώσαμε το σχολείο. Όλα αυτά χωρίς να έχούμε καυγάδες και τσακωμούς με τους γονείς μας. Ήξεραν βλέπετε ότι πάντα θα γυρίσουμε στο σπίτι in one piece το επόμενο πρωί…ή απόγευμα… ή βράδυ (δεν έχει σημασία) και ότι δεν θα κάνουμε κάτι που θα μας βάλει έμμεσα ή άμεσα σε μπελάδες. Είχαμε και την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους! (Έτσι για να θυμόμαστε και το κειμενάκι της προηγούμενης βδομάδας.)
Όταν λοιπόν όλα αυτά τα κάνεις στα 16 – 19 χρόνια σου τότε όταν πας για σπουδές ζεις τη ζωή του φοιτητή που θέλει να μορφωθεί, να δημιουργήσει, να διασκεδάσει, να βάλει τη ζωή του σε τάξη και να βρει ένα άτομο που να μπορεί να σταθεί δίπλα στα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.
Σε όποια μεριά του νομίσματος κι αν βρίσκεστε θα σας ευχηθώ αυτό που μου λένε οι γονείς μου κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι: “Καλή διασκέδαση και να προσέχετε!!”
