25 days to go!
Ιστορίες ραδιοφώνου #1.
Αυτή η περίοδος είναι δύσκολη για πολλά επαγγέλματα. Ανάμεσα σ’ αυτά και το επάγγελμα του ραδιοφωνικού παραγωγού. Σίγουρα κάποιοι εργαζόμενοι σε τέτοιες θέσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω σταθμών που κλείνουν, πουλιούνται ή μετονομάζονται. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να αναλύσω αν μπορούμε να βρούμε λύσεις για αυτά τα προβλήματα, ούτε για το τι είναι λάθος και τι σωστό. Θέλω όμως να σας πω μια ιστορία από την οπτική γωνία του φανατικού ακροατή.
Η σχέση αγάπης που έχω με το ραδιόφωνο άρχισε πριν από 9 χρόνια. Τότε έγινε το μεγάλο μπαμ και άρχισε να γιγαντώνεται η φήμη του talk radio ή αλλιώς μεταμεσονύκτιου ραδιοφώνου. Απλά από περιέργεια άρχισα τότε να ακούω Jeronymo Groovy. Για αρκετό καιρό (σχεδόν 2 χρόνια) οι φωνές των μεταμεσονύκτιων παραγωγών όπως του Φωτίου, του Καραγιάννη και του Πέτρακα μου κρατούσαν συντροφιά μέχρι τη συνάντηση μου με το Μορφέα. Το επόμενο πρωί στο σχολείο από τα πρώτα θέματα συζήτησης ήταν οι ιστορίες που ακούσαμε το βράδυ στο ραδιόφωνο. Σιγά – σιγά αυτή η κατάσταση πήρε διαστάσεις εξάρτησης. Αρχίσαμε να ξενυχτάμε ή να ξυπνάμε στις 6 το πρωί για να ακούσουμε τα τελευταία λεπτά εκπομπής. Όταν γινόταν κάτι και δεν μπορούσαμε να ακούσουμε την εκπομπή μας την έγραφε κάποιος άλλος σε κασέτες. Τα ραδιόφωνα έπαιζαν όλη νύχτα για να μπορούμε να ακούμε παραγωγούς ακόμα και στον ύπνο μας.
Από τότε πέρασαν χρόνια αλλά η αγάπη μας γι‘ αυτή τη νυχτερινή ζώνη είναι ακόμα ζωντανή. Μόνο όσοι έζησαν παρόμοιας στιγμές μπορούν να καταλάβουν τη στεναχώρια που νιώσαμε όσοι ακούγαμε τις τελευταίες ώρες εκπομπών και δεν μπορούσαμε να “πολεμήσουμε” για να διασωθεί ένα κομμάτι της καθημερινότητας μας. Ήταν πολύ σκληρή η στιγμή που ακούστηκε ο εκφωνητής να λέει “τέλος εκπομπής” και μετά… τίποτα. Ίσως πείτε κάποιοι ότι αυτά είναι μεγάλα λόγια. Εγώ σας απαντώ ότι αυτή είναι η άλλη μεριά του νομίσματος.
Αγαπητό ΕΣΡ και άνθρωποι με βήμα μην κρίνετε σκληρά το ραδιόφωνο και τον κόσμο του. Για κάποιους είναι πολύ σημαντική συντροφιά και κομμάτι της ζωής τους.
Σας περιμένω όλους στο Party του Gatadotis.gr. (Το Σάββατο, 3 Δεκεμβρίου 2005, στο Club Mortal, Μιχαλακοπούλου 88 και Σεβαστείας, γιατί οι «γάτες» αυτής της πόλης έχουν το πρώτο τους μεγάλο ραντεβού! )
Θα είμαι κι εγώ εκεί!!!
Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2005
Σάββατο, Νοεμβρίου 26, 2005
29 days to go...
Άντε μικρά μου το φάγαμε το γουρουνάκι. Λιγότερο απο ένας μήνας μας έμεινε. Κάλη συμέχεια στις ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα!!!
Τσακώστε και το κειμενάκι σας για να μην έχετε παράπονα τώρα που χάλασε το pc και δεν ανανεώνω συχνα.
Τέλος…
Το ένιωσα να έρχεται. Ετοιμαζόμουν γι’ αυτό. Σταδιακή μείωση τηλεφωνημάτων και sms όλο και λιγότερος χρόνος που περνούσαμε μαζί. Σαν τον καπνιστή που μειώνει μέρα με τη μέρα τα τσιγάρα έως ότου το κόψει τελικά. Στην αρχή τα sms άρχιζαν με γελοία υποκοριστικά και χαζά επίθετα πριν από τα ονόματα μας (όπως γίνεται με όλους τους ερωτευμένους). Τώρα ένα απλό γεια σου. Νεύρα και φωνές που χαλούσαν κάθε όμορφη στιγμή. Το λόγο για την αλλαγή συμπεριφοράς δεν τον έμαθα και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Ξενέρωμα; Καθυστερημένη εφηβεία; Τι να πω; Δεν ξέρω… Το μόνο σίγουρο είναι ότι 2 μήνες είναι λίγος καιρός για να πεις ότι η σχέση είχε γίνει μονότονη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται τον έρωτα μας. Δίνεις στον άλλο όσο περισσότερα μπορείς με την ελπίδα να σου ανταποδώσει κι εκείνος με τη σειρά του μερικά από αυτά. Μην ακούτε passé θεωρίες του στυλ: “όσο τους φτύνεις τόσο κολλάνε”. Αυτά ήταν για άλλες γενιές. Τη σήμερον ημέρα αν ο ένας από τους 2 έχει τον άλλο στο φτύσιμο μουσκεύει η κόλλα που τους ενώνει (σ.σ. έρωτας) και όχι απλά σπάει το γυαλί, θρύψαλα γίνεται!
Δεν υπήρχε κάτι κραυγαλέο, ένα φωτεινό σημάδι που να μαρτυράει ότι ήρθε το τέλος. Μόνο το ένστικτο μου, μια φωνή που μου έλεγε “μεγάλε τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία”! Λένε ότι κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Στη δική μου περίπτωση ήταν δολοφονία και το όπλο είχε σιγαστήρα. Αν όλα αυτά γίνονταν 2 χρόνια πριν θα φώναζα, θα έβριζα, θα πενθούσα αλλά τώρα τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί. Μάλλον έχω εξελιχθεί σε κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόμουν “ώριμος άνθρωπος”. Να σας πω την αλήθεια αυτό με τρομάζει γιατί αγαπώ το παιδί που κρύβω μέσα μου. Έρχονται στιγμές όμως σαν κι αυτή του χωρισμού που πρέπει το παιδί μα ωριμάσει και να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Όπως έχω ξαναπεί ούτε γκρίνιες, ούτε κατινιές.
Ακούω πολύ κόσμο να χωρίζει αυτό τον καιρό. Αν ανήκετε σ’ αυτούς που χωρίζουν τότε να το κάνετε χωρίς να πληγώσετε ανθρώπους. Αν σας χώρισαν σκεφτείτε ότι κάθε εμπόδιο για καλό. Αν σας αγνοούν τότε γυρίστε την πλάτη σας και ταρατατζουμ ταρατατζουμ ανοίξτε την πόρτα και φύγετε σιγοτραγουδώντας:
Είχες ευκαιρίες και της έχασες.
Στο ‘πα θα με χάσεις και με έχασες τελικά.
Ήταν θέμα χρόνου και του άγραφου του νόμου,
η παράβαση που έφερε το τέλος για μας.
Τώρα πες μου τι ζητάς…
Άντε μικρά μου το φάγαμε το γουρουνάκι. Λιγότερο απο ένας μήνας μας έμεινε. Κάλη συμέχεια στις ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα!!!
Τσακώστε και το κειμενάκι σας για να μην έχετε παράπονα τώρα που χάλασε το pc και δεν ανανεώνω συχνα.
Τέλος…
Το ένιωσα να έρχεται. Ετοιμαζόμουν γι’ αυτό. Σταδιακή μείωση τηλεφωνημάτων και sms όλο και λιγότερος χρόνος που περνούσαμε μαζί. Σαν τον καπνιστή που μειώνει μέρα με τη μέρα τα τσιγάρα έως ότου το κόψει τελικά. Στην αρχή τα sms άρχιζαν με γελοία υποκοριστικά και χαζά επίθετα πριν από τα ονόματα μας (όπως γίνεται με όλους τους ερωτευμένους). Τώρα ένα απλό γεια σου. Νεύρα και φωνές που χαλούσαν κάθε όμορφη στιγμή. Το λόγο για την αλλαγή συμπεριφοράς δεν τον έμαθα και μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.
Ξενέρωμα; Καθυστερημένη εφηβεία; Τι να πω; Δεν ξέρω… Το μόνο σίγουρο είναι ότι 2 μήνες είναι λίγος καιρός για να πεις ότι η σχέση είχε γίνει μονότονη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται τον έρωτα μας. Δίνεις στον άλλο όσο περισσότερα μπορείς με την ελπίδα να σου ανταποδώσει κι εκείνος με τη σειρά του μερικά από αυτά. Μην ακούτε passé θεωρίες του στυλ: “όσο τους φτύνεις τόσο κολλάνε”. Αυτά ήταν για άλλες γενιές. Τη σήμερον ημέρα αν ο ένας από τους 2 έχει τον άλλο στο φτύσιμο μουσκεύει η κόλλα που τους ενώνει (σ.σ. έρωτας) και όχι απλά σπάει το γυαλί, θρύψαλα γίνεται!
Δεν υπήρχε κάτι κραυγαλέο, ένα φωτεινό σημάδι που να μαρτυράει ότι ήρθε το τέλος. Μόνο το ένστικτο μου, μια φωνή που μου έλεγε “μεγάλε τα κουβαδάκια σου και σ’ άλλη παραλία”! Λένε ότι κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Στη δική μου περίπτωση ήταν δολοφονία και το όπλο είχε σιγαστήρα. Αν όλα αυτά γίνονταν 2 χρόνια πριν θα φώναζα, θα έβριζα, θα πενθούσα αλλά τώρα τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί. Μάλλον έχω εξελιχθεί σε κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα γινόμουν “ώριμος άνθρωπος”. Να σας πω την αλήθεια αυτό με τρομάζει γιατί αγαπώ το παιδί που κρύβω μέσα μου. Έρχονται στιγμές όμως σαν κι αυτή του χωρισμού που πρέπει το παιδί μα ωριμάσει και να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Όπως έχω ξαναπεί ούτε γκρίνιες, ούτε κατινιές.
Ακούω πολύ κόσμο να χωρίζει αυτό τον καιρό. Αν ανήκετε σ’ αυτούς που χωρίζουν τότε να το κάνετε χωρίς να πληγώσετε ανθρώπους. Αν σας χώρισαν σκεφτείτε ότι κάθε εμπόδιο για καλό. Αν σας αγνοούν τότε γυρίστε την πλάτη σας και ταρατατζουμ ταρατατζουμ ανοίξτε την πόρτα και φύγετε σιγοτραγουδώντας:
Είχες ευκαιρίες και της έχασες.
Στο ‘πα θα με χάσεις και με έχασες τελικά.
Ήταν θέμα χρόνου και του άγραφου του νόμου,
η παράβαση που έφερε το τέλος για μας.
Τώρα πες μου τι ζητάς…
Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2005
41 days to go...
hello παιδάκια!! 41 και σήμερα. Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερα άτομα βρίσκω που σχεδιάζουν τα Χριστούγεννα τους.
Η παραπάνω φωτογραφία είναι απο το site του Jamie Oliver. Ρίξτε μια ματιά...
c u!
hello παιδάκια!! 41 και σήμερα. Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερα άτομα βρίσκω που σχεδιάζουν τα Χριστούγεννα τους.
Η παραπάνω φωτογραφία είναι απο το site του Jamie Oliver. Ρίξτε μια ματιά...
c u!
Κυριακή, Νοεμβρίου 13, 2005
42 days to go...
Hello from busy Athens.
Ο doctor γύρισε. Το Σαβ/κο στο Μεσολόγγι ήταν αναγκαίο και η επιδρασή του άκρως ηρεμιστική. Έβγαλα τα Χριστουγεννιάτικα για να δώ τις ελλείψεις μου και μάλλον φέτος μέτα απο γκρίνια 2 χρόνων μέσα στο σάλονι του σπιτιού μας θα υπάρχει ένα δεντράκι 2.5 μέτρων. Πιο ψηλό απο μέναααααααα!!!!
Τα λέμε αύριο!
Hello from busy Athens.
Ο doctor γύρισε. Το Σαβ/κο στο Μεσολόγγι ήταν αναγκαίο και η επιδρασή του άκρως ηρεμιστική. Έβγαλα τα Χριστουγεννιάτικα για να δώ τις ελλείψεις μου και μάλλον φέτος μέτα απο γκρίνια 2 χρόνων μέσα στο σάλονι του σπιτιού μας θα υπάρχει ένα δεντράκι 2.5 μέτρων. Πιο ψηλό απο μέναααααααα!!!!
Τα λέμε αύριο!
Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2005
Πέμπτη, Νοεμβρίου 10, 2005
45 days to go!
Από σήμερα το blog ζει σε ρυθμούς Χριστουγέννων.
Μένουν μόνο 45 μέρες. 1 ½ μήνας και ήδη πριν από 15 μέρες έπαιξε το πρώτο διαφημιστικό σποτάκι στον Gold 103.3.
Το πρωί στον Τάσο και την Ελένη (εννοείται πως μιλάω για τον Love radio!!) ακούστηκε, για πρώτη φορά φέτος το Last Christmas των Wham. Έχουμε κάνει μια άτυπη συμφωνία με την ξαδέρφη μου λοιπόν ότι από τη μέρα που ακούγεται το Last Christmas ή το All I want for Christmas is you της Mariah Carey ξεκινάμε κι εμείς να καταστρώνουμε τα σχέδια μας και να μπαίνουμε στο κλίμα των Χριστουγέννων.
Ήδη οι πρώτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα μαγαζιά με χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια μοιράζουν λίγο από το φως τους και διώχνουν σιγά-σιγά τα γκρι σύννεφα από τη ζωή μας.
Από σήμερα αρχίζει και επίσημα το countdown που θα μας οδηγήσει στις γιορτές.Θα μας πάει μέχρι τη μέρα που θα μαζευτούν οι οικογένειες στα σπίτια για να καθίσουν μπροστά από το γιορτινό τραπέζι να ευχηθούν ο ένας στον άλλο να έχουν υγεία, ευτυχία, αγάπη και ότι άλλο επιθυμούν.
Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων την εποχή που ζούμε. Είναι μια ευκαιρία για όσους ζουν μακριά από την οικογένειά τους να περάσουν λίγες μέρες με αγαπημένα πρόσωπα. Να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού σε ένα κλίμα χαράς και ευτυχίας.
Ξέρω πως δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές τα Χριστούγεννα λόγω υποχρεώσεων ή δουλειάς. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να μην περάσουν κάποιες ευτυχισμένες στιγμές με άτομα που αγαπούν. Μην το παίζετε λοιπόν Σκρούτζ!
Έχετε όλοι 45 μέρες για να οργανωθείτε. Χαρείτε όλη αυτή τη διαδικασία για να χαρείτε και τα Χριστούγεννα.
Από σήμερα το blog ζει σε ρυθμούς Χριστουγέννων.
Μένουν μόνο 45 μέρες. 1 ½ μήνας και ήδη πριν από 15 μέρες έπαιξε το πρώτο διαφημιστικό σποτάκι στον Gold 103.3.
Το πρωί στον Τάσο και την Ελένη (εννοείται πως μιλάω για τον Love radio!!) ακούστηκε, για πρώτη φορά φέτος το Last Christmas των Wham. Έχουμε κάνει μια άτυπη συμφωνία με την ξαδέρφη μου λοιπόν ότι από τη μέρα που ακούγεται το Last Christmas ή το All I want for Christmas is you της Mariah Carey ξεκινάμε κι εμείς να καταστρώνουμε τα σχέδια μας και να μπαίνουμε στο κλίμα των Χριστουγέννων.
Ήδη οι πρώτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους και τα πρώτα μαγαζιά με χριστουγεννιάτικα δέντρα και λαμπιόνια μοιράζουν λίγο από το φως τους και διώχνουν σιγά-σιγά τα γκρι σύννεφα από τη ζωή μας.
Από σήμερα αρχίζει και επίσημα το countdown που θα μας οδηγήσει στις γιορτές.Θα μας πάει μέχρι τη μέρα που θα μαζευτούν οι οικογένειες στα σπίτια για να καθίσουν μπροστά από το γιορτινό τραπέζι να ευχηθούν ο ένας στον άλλο να έχουν υγεία, ευτυχία, αγάπη και ότι άλλο επιθυμούν.
Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων την εποχή που ζούμε. Είναι μια ευκαιρία για όσους ζουν μακριά από την οικογένειά τους να περάσουν λίγες μέρες με αγαπημένα πρόσωπα. Να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού σε ένα κλίμα χαράς και ευτυχίας.
Ξέρω πως δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να κάνουν διακοπές τα Χριστούγεννα λόγω υποχρεώσεων ή δουλειάς. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία για να μην περάσουν κάποιες ευτυχισμένες στιγμές με άτομα που αγαπούν. Μην το παίζετε λοιπόν Σκρούτζ!
Έχετε όλοι 45 μέρες για να οργανωθείτε. Χαρείτε όλη αυτή τη διαδικασία για να χαρείτε και τα Χριστούγεννα.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2005
To eat?
Ο γιατρός αυτή την εβδομάδα φοράει τη στολή και το άσπρο σκουφί του και μιλάει για φαγητό μαζί με το υπόλοιπο ιατρικό team.
Τι είναι φαγητό?
Γιατί τρώμε?
Τι ρόλο παίζει στη ζωή μας το φαγητό?
Μην πάει το μυαλό σας στο προφανές. Δεν μιλάμε για το φαγητό σαν βιολογική ανάγκη. Για σκεφτείτε το ένα λεπτό …
… Ωραία! Τώρα συνεχίζουμε. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί κυριακάτικο βράδυ με φίλους στο σπίτι για μπάλα χωρίς πίτσα? Μπάάά…
Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν ακούσει κάποιους να λένε ότι η σοκολάτα είναι αντικατάστατο του Σεξ. Μήπως τελικά το φαγητό είναι ηδονή? Μήπως η λέξη φαγητό μέσα από την παιδική μας ηλικία έχει γραφτεί στο σκληρό μας δίσκο και γι’ αυτό το συνδυάζουμε με κάθε πτυχή της ζωής μας?
Όλοι λίγο-πολύ μεγαλώσαμε με την εικόνα κάποιου συγγενή να μας φωνάζει “Φάε όλο το φαΐ σου! Υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν να φάνε.” Ζωντανό παράδειγμα είναι όσα γράφει o lemon without dreams στο blog του
“…μεγάλωσα με πεποίθηση του πόσο μεγάλη αμαρτία είναι το να μην τελειώνω το φαγητό μου, ακόμα και αν έχω χορτάσει. Η απειλή "υπάρχουν παιδιά που πεινάνε" έπιανε σχεδόν πάντα όχι μόνο για να φάω ενώ δεν πεινάω, αλλά και να μου μείνει κόμπλεξ μέχρι σήμερα. Ένα πιάτο φαγητό, όση ποσότητα και να είναι, πρέπει να τρώγεται, τελεία και παύλα.”
Επίσης πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν το φαγητό ως λύση σε αδιέξοδα και προσωπικές ή οικογενειακές κρίσεις. (Για σηκώστε το χέρι όσοι από εσάς δεν κατέφυγαν στο ψυγείο τους μετά από μια κουραστική/πιεστική μέρα στη δουλειά. Ένα χωρισμό ή ένα απλό τσακωμό? )
Βέβαια δεν συνδυάζουμε το φαγητό μόνο με τα προβλήματά μας. Όλες τις χαρούμενες στιγμές μας τις γιορτάζουμε με φαγοπότι. Αρραβώνες, γάμους, γεννήσεις, ακόμα και δυνητικά χαρούμενες στιγμές όπως το πρώτο ραντεβού συχνά το περνάμε σε ένα ρομαντικό εστιατόριο. Κλασσική είναι η ρομαντική σκηνή της πρότασης γάμου, που γίνεται σε τραπέζι πανάκριβου και chic εστιατορίου υπό το φως των κεριών.
Όλα είναι θέμα βιωμάτων. Χαρακτηριστικό ακραίο παράδειγμα η διατροφή ενός συγγενικού προσώπου, όταν περνούσε τα σαββατοκύριακα με τη γιαγιά της, η οποία περιελάμβανε κάτι παραπάνω από αυτά που θεωρούμε σήμερα κύρια και δευτερεύοντα γεύματα. Μετράτε? Πρωινό, δεκατιανό, δωδεκατιανό, μεσημεριανό, γλυκό μετά το μεσημεριανό, κάτι για τις λιγούρες στις 5, απογευματινό, κάτι πριν το βραδινό, γλυκό μετά το βραδινό και πολλές φορές γάλα πριν τον ύπνο!!
Και μιας και μιλάμε για βιώματα, όλες οι γυναίκες μεγαλώνουν με την παρότρυνση από την οικογένεια να γίνουν σωστές νοικοκυρές και να μάθουν να μαγειρεύουν σωστά. Γιατί όπως λέει ο λαός “Ο έρωτας περνάει από το στομάχι”.
Το θέμα είναι ανεξάντλητο και τα σχόλια πάνω σ’ αυτό άπειρα. Επειδή όμως σε κάποιους μπορεί να άνοιξε η όρεξη η λύση που προτείνω είναι η εξής:
Σουφλέ Σοκολάτας
Ο γιατρός αυτή την εβδομάδα φοράει τη στολή και το άσπρο σκουφί του και μιλάει για φαγητό μαζί με το υπόλοιπο ιατρικό team.
Τι είναι φαγητό?
Γιατί τρώμε?
Τι ρόλο παίζει στη ζωή μας το φαγητό?
Μην πάει το μυαλό σας στο προφανές. Δεν μιλάμε για το φαγητό σαν βιολογική ανάγκη. Για σκεφτείτε το ένα λεπτό …
… Ωραία! Τώρα συνεχίζουμε. Μπορεί κάποιος να σκεφτεί κυριακάτικο βράδυ με φίλους στο σπίτι για μπάλα χωρίς πίτσα? Μπάάά…
Σίγουρα οι περισσότεροι έχουν ακούσει κάποιους να λένε ότι η σοκολάτα είναι αντικατάστατο του Σεξ. Μήπως τελικά το φαγητό είναι ηδονή? Μήπως η λέξη φαγητό μέσα από την παιδική μας ηλικία έχει γραφτεί στο σκληρό μας δίσκο και γι’ αυτό το συνδυάζουμε με κάθε πτυχή της ζωής μας?
Όλοι λίγο-πολύ μεγαλώσαμε με την εικόνα κάποιου συγγενή να μας φωνάζει “Φάε όλο το φαΐ σου! Υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν να φάνε.” Ζωντανό παράδειγμα είναι όσα γράφει o lemon without dreams στο blog του
“…μεγάλωσα με πεποίθηση του πόσο μεγάλη αμαρτία είναι το να μην τελειώνω το φαγητό μου, ακόμα και αν έχω χορτάσει. Η απειλή "υπάρχουν παιδιά που πεινάνε" έπιανε σχεδόν πάντα όχι μόνο για να φάω ενώ δεν πεινάω, αλλά και να μου μείνει κόμπλεξ μέχρι σήμερα. Ένα πιάτο φαγητό, όση ποσότητα και να είναι, πρέπει να τρώγεται, τελεία και παύλα.”
Επίσης πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν το φαγητό ως λύση σε αδιέξοδα και προσωπικές ή οικογενειακές κρίσεις. (Για σηκώστε το χέρι όσοι από εσάς δεν κατέφυγαν στο ψυγείο τους μετά από μια κουραστική/πιεστική μέρα στη δουλειά. Ένα χωρισμό ή ένα απλό τσακωμό? )
Βέβαια δεν συνδυάζουμε το φαγητό μόνο με τα προβλήματά μας. Όλες τις χαρούμενες στιγμές μας τις γιορτάζουμε με φαγοπότι. Αρραβώνες, γάμους, γεννήσεις, ακόμα και δυνητικά χαρούμενες στιγμές όπως το πρώτο ραντεβού συχνά το περνάμε σε ένα ρομαντικό εστιατόριο. Κλασσική είναι η ρομαντική σκηνή της πρότασης γάμου, που γίνεται σε τραπέζι πανάκριβου και chic εστιατορίου υπό το φως των κεριών.
Όλα είναι θέμα βιωμάτων. Χαρακτηριστικό ακραίο παράδειγμα η διατροφή ενός συγγενικού προσώπου, όταν περνούσε τα σαββατοκύριακα με τη γιαγιά της, η οποία περιελάμβανε κάτι παραπάνω από αυτά που θεωρούμε σήμερα κύρια και δευτερεύοντα γεύματα. Μετράτε? Πρωινό, δεκατιανό, δωδεκατιανό, μεσημεριανό, γλυκό μετά το μεσημεριανό, κάτι για τις λιγούρες στις 5, απογευματινό, κάτι πριν το βραδινό, γλυκό μετά το βραδινό και πολλές φορές γάλα πριν τον ύπνο!!
Και μιας και μιλάμε για βιώματα, όλες οι γυναίκες μεγαλώνουν με την παρότρυνση από την οικογένεια να γίνουν σωστές νοικοκυρές και να μάθουν να μαγειρεύουν σωστά. Γιατί όπως λέει ο λαός “Ο έρωτας περνάει από το στομάχι”.
Το θέμα είναι ανεξάντλητο και τα σχόλια πάνω σ’ αυτό άπειρα. Επειδή όμως σε κάποιους μπορεί να άνοιξε η όρεξη η λύση που προτείνω είναι η εξής:
Σουφλέ Σοκολάτας
60γραμ. βούτυρο
115γραμ. σοκολάτα κουβερτούρα
½ φλυτζάνι espresso ή καυτό νερό
1 κουτάλιά του γλυκού corn flaour
2 αυγά
Λιώνουμε τη σοκολάτα σε μπαίν μαρί μαζί με το βούτυρο. Χτυπάμε τους κρόκους για 2 λεπτά με το σύρμα μαζί με τον espresso. Προσθέτουμε τη λιωμένη σοκολάτα και το corn flaour και ανακατεύουμε. Χτυπάμε μαρέγκα τα ασπράδια και τα ενσωματώνουμε στο μείγμα σοκολάτας με ένα κουτάλι κάνοντας απαλές κινήσεις. Μοιράζουμε το ομογενοποιημένο μείγμα σε 4 ατομικά φορμάκια βουτυρωμένα και πασπαλισμένα με ζάχαρη. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς Κελσίου για 12 – 15 λεπτά.
Καλή όρεξη!
Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2005
Περί τσατ!
ΟΚ! Η αλήθεια είναι οτι κάνω πολλές ώρες chat το μήνα. Την προήγουμενη βδομάδα μιλούσα μα κάτι φίλους στο msn και μου ανέφερε μια φίλη μου ότι διάβασε ένα απο τα κείμενα του Παναγιώτη Κουνιάκη σχετικά με dating μέσω internet και η αποψή της ήταν οτι με τις σωστες κινήσεις μπορεί να δημιουργηθεί μια υγιής σχέση.
Άν καθήσουμε να το καλοσκεφτούμε η λύση του chat μέσω internet ή κινητού μπορεί να βοηθήσει στην περίπτωση που σε ενδιεφέρει κάποιος και για χ,ψ λόγους δεν είναι εύκολο να βγείτε ραντεβού. Δίνεις λοιπόν ένα ραντεβού για chat και μπορείς να συζητήσεις κάποια πράγματα και να μάθει ο ένας πράγματα για τον άλλο. Βέβαια δεν μπορεί να αντικαταστήσει ένα κανονικό ραντεβού αλλά μπορείς να γνωρίσεις κάποιον και αν σε ικανοποιεί, κανονίζεις και μια, και δυο, και τρείς κανονικές συναντήσεις.
Όλη αυτή η δικασία δεν αποκλείει το ενδεχόμενο κάποιος απο τους δύο να λέει ψέμματα αλλά αυτή είναι μια παράμετρος που δεν μπορείς να την ελέγξεις ούτε σε ένα κανονικό ραντεβού.
Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που βρίσκει πιο εύκολο και πιο διασκεδαστικό -ακόμα και όταν βρίσκεται ήδη σε μια σχέση- να κάνει chat παρα να μιλάει στο τηλέφωνο. Θα μου πείτε τώρα οτι δεν υπάρχει καθόλου προσωπική επαφή. Ναί, αλλά μην ξεχνάτε οτι οι παππούδες μας και ίσως και οι γονείς μας επικοινωνούσαν με γράμματα όταν αποχωριζόταν ο ένας απο τον άλλο για κάποιο χρονικό διαστημα. Ας δούμε λοιπόν το chat και το e-mail ως τη σύγχρονη ρομαντική αλληλογραφία.
Με προσοχή γιατί υπάρχουν και κίνδυνοι. Δεν χρειάζεται να δίνουμε προσωπικά δεδομένα έτσι αβασάνιστα και για πλάκα.
Όλα ατά σας τα λέω ως άνθρωπος που έχει δεί και τις 2 πλευρές του νομίσματος. Γνωριμίες που κράτησαν 10-15 μέρες και με άσχημο τέλος πέρασαν στη λήθη, φιλίες που κρατάν μέχρι τώρα αλλά και ρομαντικές σχέσεις που άρχισαν απο chat και που δείχνουν οτι έχουν πολλά kilobytes να διανύσουν. :-)
Υ.Γ. "ΑΜ" 6 μήνες είναι μόνο η αρχή. Καλή και αγαπησιάρικη συνέχεια...
ΟΚ! Η αλήθεια είναι οτι κάνω πολλές ώρες chat το μήνα. Την προήγουμενη βδομάδα μιλούσα μα κάτι φίλους στο msn και μου ανέφερε μια φίλη μου ότι διάβασε ένα απο τα κείμενα του Παναγιώτη Κουνιάκη σχετικά με dating μέσω internet και η αποψή της ήταν οτι με τις σωστες κινήσεις μπορεί να δημιουργηθεί μια υγιής σχέση.
Άν καθήσουμε να το καλοσκεφτούμε η λύση του chat μέσω internet ή κινητού μπορεί να βοηθήσει στην περίπτωση που σε ενδιεφέρει κάποιος και για χ,ψ λόγους δεν είναι εύκολο να βγείτε ραντεβού. Δίνεις λοιπόν ένα ραντεβού για chat και μπορείς να συζητήσεις κάποια πράγματα και να μάθει ο ένας πράγματα για τον άλλο. Βέβαια δεν μπορεί να αντικαταστήσει ένα κανονικό ραντεβού αλλά μπορείς να γνωρίσεις κάποιον και αν σε ικανοποιεί, κανονίζεις και μια, και δυο, και τρείς κανονικές συναντήσεις.
Όλη αυτή η δικασία δεν αποκλείει το ενδεχόμενο κάποιος απο τους δύο να λέει ψέμματα αλλά αυτή είναι μια παράμετρος που δεν μπορείς να την ελέγξεις ούτε σε ένα κανονικό ραντεβού.
Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που βρίσκει πιο εύκολο και πιο διασκεδαστικό -ακόμα και όταν βρίσκεται ήδη σε μια σχέση- να κάνει chat παρα να μιλάει στο τηλέφωνο. Θα μου πείτε τώρα οτι δεν υπάρχει καθόλου προσωπική επαφή. Ναί, αλλά μην ξεχνάτε οτι οι παππούδες μας και ίσως και οι γονείς μας επικοινωνούσαν με γράμματα όταν αποχωριζόταν ο ένας απο τον άλλο για κάποιο χρονικό διαστημα. Ας δούμε λοιπόν το chat και το e-mail ως τη σύγχρονη ρομαντική αλληλογραφία.
Με προσοχή γιατί υπάρχουν και κίνδυνοι. Δεν χρειάζεται να δίνουμε προσωπικά δεδομένα έτσι αβασάνιστα και για πλάκα.
Όλα ατά σας τα λέω ως άνθρωπος που έχει δεί και τις 2 πλευρές του νομίσματος. Γνωριμίες που κράτησαν 10-15 μέρες και με άσχημο τέλος πέρασαν στη λήθη, φιλίες που κρατάν μέχρι τώρα αλλά και ρομαντικές σχέσεις που άρχισαν απο chat και που δείχνουν οτι έχουν πολλά kilobytes να διανύσουν. :-)
Υ.Γ. "ΑΜ" 6 μήνες είναι μόνο η αρχή. Καλή και αγαπησιάρικη συνέχεια...
Παρασκευή, Νοεμβρίου 04, 2005
Αφεντικά και...ζώα!
Αυτή την εβδομάδα σαν κτηνίατροι ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τη σχέση που έχει η νοημοσύνη των ανθρώπων και των ζώων.
Όχι όχι! Μην σας μπερδεύει η εισαγωγή. Δεν είναι κάποιο επιστημονικό άρθρο. Είναι μια ιστορία ανθρώπινης καθημερινής τρέλας μιας ομάδας ατόμων που ανακάλυψα την ύπαρξη της, τους τελευταίους μήνες. Χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας είναι ότι διαθέτουν μυαλό αλλά για χ,ψ λόγους δεν θέλούν να το χρησιμοποιούν. Αυτό που στο Μεσολόγγι λέμε “πρόβατο.” Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Μέσα στο καλοκαίρι είπα να πιάσω μια δουλειά για να καλύψω τα έξοδά μου. Ο υπεύθυνος της επιχείρησης ήταν ένας καθώς πρέπει άνθρωπος, σοβαρός και επαγγελματίας (κατά τα λεγόμενα των παλιότερων υπαλλήλων). Μέχρι εδώ όλα φαίνονταν φυσιολογικά- τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Όταν όμως παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας και λάθος προγραμματισμού το αφεντικό έκανε την “πάπια”. Με τη δικαιολογία “αυτές είναι οι εντολές της διεύθυνσης και δεν μπορώ εγώ να κάνω κάτι” επιβαρύνθηκαν οι υπάλληλοι με έξτρα ώρες δουλειάς, διπλές βάρδιες (12 ως 14 ώρες) και διακοπή των repo. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η κούραση και τα νεύρα να οδηγήσουν τους υπαλλήλους να φύγουν από την επιχείρηση αμέσως μετά το τέλος αυτής της κουραστικής περιόδου.
Και έρχομαι εδώ να ρωτήσω. Αν όλο το σκηνικό διαδοθεί από στόμα σε στόμα σε πολύ κόσμο πόσοι θα προσφερθούν να δουλέψουν με τέτοιες συνθήκες? Για ποιο λόγο πληρώνονται οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ και αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού αν στο τέλος γίνεται όλο αυτό το χάος;
Θα ήθελα να κάνω μια πρόταση σε όσους οργανώνουν ή διοικούν επιχειρήσεις: Τολμήστε! Τολμήστε να κάνετε σωστό προγραμματισμό. Σκεφτείτε εκτός από τα αφεντικά σας και τους εργαζόμενους. Πάρτε πρωτοβουλίες! Μην ξεχνάτε ότι κάποτε κι εσείς από απλοί εργάτες ξεκινήσατε. Η ανθρωπιά είναι που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα!
Αυτή την εβδομάδα σαν κτηνίατροι ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τη σχέση που έχει η νοημοσύνη των ανθρώπων και των ζώων.
Όχι όχι! Μην σας μπερδεύει η εισαγωγή. Δεν είναι κάποιο επιστημονικό άρθρο. Είναι μια ιστορία ανθρώπινης καθημερινής τρέλας μιας ομάδας ατόμων που ανακάλυψα την ύπαρξη της, τους τελευταίους μήνες. Χαρακτηριστικό αυτής της ομάδας είναι ότι διαθέτουν μυαλό αλλά για χ,ψ λόγους δεν θέλούν να το χρησιμοποιούν. Αυτό που στο Μεσολόγγι λέμε “πρόβατο.” Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.
Μέσα στο καλοκαίρι είπα να πιάσω μια δουλειά για να καλύψω τα έξοδά μου. Ο υπεύθυνος της επιχείρησης ήταν ένας καθώς πρέπει άνθρωπος, σοβαρός και επαγγελματίας (κατά τα λεγόμενα των παλιότερων υπαλλήλων). Μέχρι εδώ όλα φαίνονταν φυσιολογικά- τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Όταν όμως παρουσιάστηκαν κάποια προβλήματα λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας και λάθος προγραμματισμού το αφεντικό έκανε την “πάπια”. Με τη δικαιολογία “αυτές είναι οι εντολές της διεύθυνσης και δεν μπορώ εγώ να κάνω κάτι” επιβαρύνθηκαν οι υπάλληλοι με έξτρα ώρες δουλειάς, διπλές βάρδιες (12 ως 14 ώρες) και διακοπή των repo. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η κούραση και τα νεύρα να οδηγήσουν τους υπαλλήλους να φύγουν από την επιχείρηση αμέσως μετά το τέλος αυτής της κουραστικής περιόδου.
Και έρχομαι εδώ να ρωτήσω. Αν όλο το σκηνικό διαδοθεί από στόμα σε στόμα σε πολύ κόσμο πόσοι θα προσφερθούν να δουλέψουν με τέτοιες συνθήκες? Για ποιο λόγο πληρώνονται οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ και αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού αν στο τέλος γίνεται όλο αυτό το χάος;
Θα ήθελα να κάνω μια πρόταση σε όσους οργανώνουν ή διοικούν επιχειρήσεις: Τολμήστε! Τολμήστε να κάνετε σωστό προγραμματισμό. Σκεφτείτε εκτός από τα αφεντικά σας και τους εργαζόμενους. Πάρτε πρωτοβουλίες! Μην ξεχνάτε ότι κάποτε κι εσείς από απλοί εργάτες ξεκινήσατε. Η ανθρωπιά είναι που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα!
Πέμπτη, Νοεμβρίου 03, 2005
Αλλάζει όψη η Eurovision
Αποκαλυπτήρια σήμερα για την 51η Eurovision, την πρώτη που διοργανώνεται στην Ελλάδα, καθώς παρουσιάστηκε επίσημα το λογότυπο, που θα "ντύσει" το διαγωνισμό της Αθήνας. Βαθύ μπλε, από το απέραντο γαλάζιο της χώρας μας, σταγόνες νερού, από τα κύματα που βρέχουν τις ελληνικές ακρογιαλιές, και ο Δίσκος της Φαιστού, το πρώτο γραπτό μνημείο γλώσσας, που έχει βρεθεί στην Ελλάδα, αποτελούν τη σύνθεση του ελληνικού λογότυπου. Δροσερό, χαρούμενο, μοντέρνο αλλά και… μουσικό καθώς το σύνθημα, που δίνει η Ελλάδα σε όλες τις χώρες που θα συμμετάσχουν, είναι άκρως αντιπροσωπευτικό για τη Eurovision. "Feel the Rhythm", δηλαδή, "Νιώστε το Ρυθμό", μας παρακινεί το σλόγκαν, που θα γίνει σύνθημα στα χείλη όλων των συμμετεχόντων και των επισκεπτών, που θα έρθουν στην Αθήνα για να διασκεδάσουν μαζί μας, στην πιο αγαπημένη ευρωπαϊκή μουσική γιορτή.
Περισσότερες πληροφορίες στο site της ερτ
Αποκαλυπτήρια σήμερα για την 51η Eurovision, την πρώτη που διοργανώνεται στην Ελλάδα, καθώς παρουσιάστηκε επίσημα το λογότυπο, που θα "ντύσει" το διαγωνισμό της Αθήνας. Βαθύ μπλε, από το απέραντο γαλάζιο της χώρας μας, σταγόνες νερού, από τα κύματα που βρέχουν τις ελληνικές ακρογιαλιές, και ο Δίσκος της Φαιστού, το πρώτο γραπτό μνημείο γλώσσας, που έχει βρεθεί στην Ελλάδα, αποτελούν τη σύνθεση του ελληνικού λογότυπου. Δροσερό, χαρούμενο, μοντέρνο αλλά και… μουσικό καθώς το σύνθημα, που δίνει η Ελλάδα σε όλες τις χώρες που θα συμμετάσχουν, είναι άκρως αντιπροσωπευτικό για τη Eurovision. "Feel the Rhythm", δηλαδή, "Νιώστε το Ρυθμό", μας παρακινεί το σλόγκαν, που θα γίνει σύνθημα στα χείλη όλων των συμμετεχόντων και των επισκεπτών, που θα έρθουν στην Αθήνα για να διασκεδάσουν μαζί μας, στην πιο αγαπημένη ευρωπαϊκή μουσική γιορτή.
Περισσότερες πληροφορίες στο site της ερτ
Τρίτη, Νοεμβρίου 01, 2005
Boris- She Would
She never be alone
If I was there to hold her
I wouldn't make her cry
Wouldn't let her down
I know her little secrets
And solve all her problems
And take away her sorrow somehow
She never be alone with my care
She never have to cry
And I wouldn't let her down if she were mine
I treat her right
Make sure she would
Be satisfied
He doesn't botter by the times he's hurt her
He doesn't seem to be aware of her sign
And where is his love for her
Her heart is feeling homeless
I wonder why she's still his woman
Oh why
Cause she never be alone with my care
She never have to cry
And I wouldn't let her down if she were mine
I treat her right
Make sure she would
Be satisfied, I'd make sure that she would
I do her good
Make sure she would
Love every day
And love would be so fare to her
If only I was there by her side
I treat her right
Make sure she would
Be satisfied, I'd make sure that she would
I do her good
Make sure she would
Love every day
And I wouldn't let her down if she were mine
She never be alone
If I was there to hold her
I wouldn't make her cry
Wouldn't let her down
I know her little secrets
And solve all her problems
And take away her sorrow somehow
She never be alone with my care
She never have to cry
And I wouldn't let her down if she were mine
I treat her right
Make sure she would
Be satisfied
He doesn't botter by the times he's hurt her
He doesn't seem to be aware of her sign
And where is his love for her
Her heart is feeling homeless
I wonder why she's still his woman
Oh why
Cause she never be alone with my care
She never have to cry
And I wouldn't let her down if she were mine
I treat her right
Make sure she would
Be satisfied, I'd make sure that she would
I do her good
Make sure she would
Love every day
And love would be so fare to her
If only I was there by her side
I treat her right
Make sure she would
Be satisfied, I'd make sure that she would
I do her good
Make sure she would
Love every day
And I wouldn't let her down if she were mine
Και πάλι στην κορυφή η Έλενα!!
Η Έλενα Παπαριζου αν και είχε να "αναμετρηθεί" με πολύ μεγάλους ερμηνευτές και τραγούδια, που άφησαν τη δική τους σφραγίδα στην ιστορία της Eurovision και της μουσικής, κατόρθωσε να μπει στους πρώτους των πρώτων!
Η νικήτρια της 50ης Eurovision είπε ότι ένιωσε πολύ υπερήφανη, κυρίως για την Ελλάδα, όταν έμαθε ότι ένα τόσο νέο τραγούδι, όπως είναι το My Number One, πρόλαβε να αγαπηθεί τόσο γρήγορα από τον κόσμο και να θεωρείται πλέον ένα από τα all time classics αυτού του μεγάλου θεσμού, που μετρά ήδη 50 χρόνια ζωής.
Το my number one ψηφίστηκε ως το 4ο πιο αγαπημένο τραγούδι στα 50 χρόνια του διαγωνισμού της Eurovision. Η τελική κατάταξη έχει ως εξής:
1 Waterloo 329
2 Nel blu di pinto di blu 267
3 Hold me now 262
4 My Number One 245
5 Save your kisses for me 230
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στο official site της Eurovision και της ΕΡΤ
Από ότι φαίνεται το τραγούδι της Ελλάδας ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!!
Η Έλενα Παπαριζου αν και είχε να "αναμετρηθεί" με πολύ μεγάλους ερμηνευτές και τραγούδια, που άφησαν τη δική τους σφραγίδα στην ιστορία της Eurovision και της μουσικής, κατόρθωσε να μπει στους πρώτους των πρώτων!
Η νικήτρια της 50ης Eurovision είπε ότι ένιωσε πολύ υπερήφανη, κυρίως για την Ελλάδα, όταν έμαθε ότι ένα τόσο νέο τραγούδι, όπως είναι το My Number One, πρόλαβε να αγαπηθεί τόσο γρήγορα από τον κόσμο και να θεωρείται πλέον ένα από τα all time classics αυτού του μεγάλου θεσμού, που μετρά ήδη 50 χρόνια ζωής.
Το my number one ψηφίστηκε ως το 4ο πιο αγαπημένο τραγούδι στα 50 χρόνια του διαγωνισμού της Eurovision. Η τελική κατάταξη έχει ως εξής:
1 Waterloo 329
2 Nel blu di pinto di blu 267
3 Hold me now 262
4 My Number One 245
5 Save your kisses for me 230
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στο official site της Eurovision και της ΕΡΤ
Από ότι φαίνεται το τραγούδι της Ελλάδας ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)