Αστυνομικοί δέρνουν 15χρονα (που έχουν συλλάβει) στην πλατεία Ομονοίας και λέμε οτι ζούμε στο 2008!!

Προσπαθώ να κρατηθώ ψύχραιμος, αλλά κάποια πράγματα με εξοργίζουν. Ακούστε εδώ το ηχητικό απόσπασμα απο τον AlphaRadio και θα καταλάβετε. Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί έτσι, αλλά οι συγκεκριμένοι είναι ΠΟΛΥ ΖΩΑ!!!! Στα 15χρονα διδάσκουμε σεβασμό μαλάκες. Αν δεν συμπεριφερθείς εσύ σωστά, πως περιμένεις να σου συμπεριφερθούν οι άλλοι? ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ!! Δεν φταίτε μόνο εσεις όμως. Φταίνε και οι φασίστες που σας εκπαιδεύουν και σας διοικούν. Κρίμα για τον Αλέξη, κρίμα για την Ελλάδα, κρίμα για τα παιδιά που φέρατε στον κόσμο. Κρίμα...

Υποκλίνομαι στο "Χαμομηλάκι"...

Ένα απο τα πιο ουσιώδη και πιο δυνατά κείμενα που διάβασα τις τελευταίες δύσκολες ώρες ήταν στο blog "Το Χαμομηλάκι". Λόγια με ειλικρίνια, με αγάπη, με σεβασμό. Λέξεις που οι προηγούμενες γενιές ίσως και να τις αποβάλουν απο το μυαλό τους για να μην παραδεχτούν οτι έχουν κάνει λάθη τα οποία πληρώνουμε εμείς οι νεότεροι...

Η λέξη συγγνώμη έχει χαθεί από το λεξιλόγιο των ανθρώπων πια!
Από το Σάββατο και μετά, ακούω πολλά για το ποιος φταίει για το θάνατο του 15χρονου Αλέξη.
Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του!
Έτσι ψυχρά!
Η Ελλάδα χωρίστηκε σε εισαγγελείς της καφετέριας, του καναπέ και των τηλεοπτικών παράθυρων!
Όχι φίλοι εισαγγελείς Νεοέλληνες !
Εγώ δε θα παίξω το παιχνίδι της νέας τάξης πραγμάτων που δημιουργεί ένα επεισόδιο για να μας σερβίρει μετά τη δικιά της λύση!
Δε θα χωριστώ μέσα μου σε αναρχικό και μπάτσο!
Απλά ήθελα να πω σαν άνθρωπος, σα γονιός, μα πιο πολύ σα πολίτης του καναπέ ένα μεγάλο συγγνώμη στο παιδί αυτό που δε το ξέρω, αλλά που θα μπορούσε να ήταν παιδί μου!!

Συγγνώμη Αλέξη που στα δεκαπέντε σου σε σκότωσα με την αδιαφορία μου!
Συγγνώμη Αλέξη που ξέχασα να υποσχεθώ στον εαυτό μου, όταν κι εγώ έκανα τα δικά μου πολυτεχνεία σχεδόν στην ηλικία σου, ότι δε θα επιτρέψω, όταν βγω από τα κάγκελα του πολυτεχνείου, να γίνω καναπεδοκεφτες!!!!
Συγγνώμη Αλέξη που επέτρεψα να πλημμυρίσουν πάλι τα πεζοδρόμια από νταήδες αστυνομικούς!
Συγγνώμη Αλέξη που σου στέρησα μια κοινωνία αξιών!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έφτιαξα ένα κόσμο για να ζήσεις, γεμάτο χοντρομπαλάδες πατεράδες των επιτοκίων και ξανθομαλλούδες μανάδες του Hondos center!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έφτιαξα ένα σχολείο παραγωγής κιμά και όχι παραγωγής γνώσης.
Συγγνώμη Αλέξη που σε περιέλουσα με μοναξιά!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έκαψα τα όνειρά σου για ένα κόσμο δίκαιο, φτιάχνοντας ένα γιαλαντζί κόσμο πλαστικής χλιδής!
Συγγνώμη Αλέξη που σου έφτιαξα στα 12 σου ένα δωμάτιο που θυμίζει NASA με τα τόσα ηλεκτρονικά που έχει εκεί μέσα, για να σε αποφύγω, γιατί φοβάμαι τις ερωτήσεις σου!
Συγγνώμη Αλέξη που σου στέρησα το δικαίωμα στην εργασία και εσύ ξέρεις πως, ο,τι και να γίνεις στη ζωή σου, θα είσαι άνεργος ΄η θα παίρνεις 700 ευρώ!
Συγγνώμη Αλέξη που δε σου μίλησα ποτέ για τίποτα άλλο, εκτός από μπάλα και γκόμενες!
Συγγνώμη Αλέξη που σε άφησα μόνο σου στους δρόμους, να διεκδικείς το δικαίωμα σου για ένα κόσμο καλύτερο, με τον άτσαλο τρόπο που εσύ ξέρεις.
Συγγνώμη Αλέξη που δε σου έμαθα οτι καίγοντας ένα αυτοκίνητο, η την επιχείρηση ενός κακομοίρη μικροαστού που κι αυτός υποφέρει από το ανάλγητο κράτος, δε καταφερνεις τίποτα!
Συγγνώμη Αλέξη που δε σε προφυλαξα ηθικά, ψυχικά και σωματικά από τα καθάρματα τους προβοκάτορες που εκμεταλλεύονται τη μοναξιά σου και τη τεστοστερόνη σου για να περάσουν τα δικά τους ανόσια σχέδια!
Που, ξέροντας οτι αυτός ο κόσμος που σου φτιάξαμε σε πνίγει, σε ωθεί να τα “χώνεις” σε λάθος κατευθύνσεις, για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη του συστήματος να πειστούν οι καναπεδοκεφτεδες να κατηγορήσουν εσένα κι όχι τον υπαίτιο που σου όπλισε το χέρι η το στόμα!
Όχι φίλε Αλέξη!
Αυτοί που σε ωθούν να ανατινάξεις ένα αυτοκίνητο ενός μεροκαματιάρη, που ακόμα το χρωστάει στις τράπεζες του συστήματος που υπηρετούν, είναι οι ίδιοι που κατασκευάζουν τις ξανθουλες με τα μπουτάκια που τραγουδάνε, που κατασκευάζουν τα πλαστικά όνειρα της χαυνιτιδας, που σου πλασάρουν τα ναρκωτικά, που σου καταστρέφουν τη πατρίδα κάνοντάς την εχθρική απέναντι σου!
Έχεις δίκιο φίλε Αλέξη!
Σε ποια πατρίδα, σε ποιο θεό και σε ποια οικογένεια να πιστέψεις με το δεκαπεντάχρονο μυαλό σου?
Στα έχουν κάνει όλα ρημαδιό!
Οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, οι παπάδες, οι δάσκαλοί σου, ο κόσμος σου, εγώ ο ίδιος σα πολίτης αυτής της χώρας, ΄η μάλλον αυτού του απέραντου καναπέ!
Μέσα σου έχουν καταρρίψει κάθε έννοια δικαίου και αγώνα!
Σε βομβαρδίζουν από το πρωί ως το βράδυ με στείρα γνώση και μετά σου λένε, “δες τηλεόραση για να σου πούμε οτι όσο και να διαβάζεις, άμα δε γίνεις αχαχούχα ξανθιά δε θα επιβιώσεις”!
Εμείς οπλίσαμε ευαίσθητε Αλέξη το στόμα σου με τη βρισιά στο μπάτσο και το όπλο του μπάτσου εναντίον σου!
Γιατί ούτε αυτός έπρεπε να είναι μπάτσος, ούτε εσύ εκείνη την ώρα εκεί που ήσουν!

Συγγνώμη φίλε Αλέξη για όλα αυτά και άλλα τόσα που δε μου έρχονται αυτή τη στιγμή στο μυαλό!
Νοιώθω τύψεις σα πολίτης αυτής της χώρας για το χαμό σου!
Νοιώθω, αν και δε σε ξέρω,σα να έχασα δικό μου παιδί!
Εσύ είσαι το θύμα, είτε ζούσες προχτές είτε τώρα που είσαι νεκρός!
Εμείς φταίμε.
Οι μεγάλοι που έχουμε χωριστεί σε καναπεδοκεφτέδες και θεωρητικούς μιας καλλίτερης κοινωνίας που στη πράξη δε την εφαρμόζουμε ούτε στα σπίτια μας!
Εμείς φταίμε, που έχουμε το μπάτσο μέσα μας και το παίζουμε επαναστάτες μόνο στα τσοντακαναλα του ίντερνετ και της τηλεόρασης μας!
Εμείς φταίμε που σε κάναμε να μη ξέρεις που να τα “χώσεις”, γιατί σε παρατήσαμε μόνο σου χωρίς ιδανικά και χωρίς ελπίδα!
Όλοι εμείς είμαστε οι φονιάδες των ονείρων σου!
Εμείς είμαστε αυτοί που ανεχόμαστε νταήδες αστυνομικούς να “ελέγχουν” περιοχές!
Εμείς φταίμε που ανεχόμαστε ένα τέτοιο κράτος!
Εμείς φταίμε για τα χτεσινά δακρυγόνα!
Εμείς φταίμε για τις χτεσινές μολότοφ!
Εμείς φταίμε που κάνουν οι προβοκάτορες το πολυτεχνείο κόλαση!
Εμείς φταίμε που ανεχόμαστε τους προβοκάτορες να καίνε μαγαζιά κι αμάξια!
Εμείς φταίμε που δε μιλάμε, όσο και να μας βιάζει αυτό το αισχρό και ανάλγητο κράτος!

Συγγνώμη Αλέξη!
Αν κάποιος έπρεπε να ήταν στη θέση σου, αυτός θα έπρεπε να ήμουν εγώ, ο “καθώς πρέπει” πολίτης, μαζί με το καναπέ μου κι όχι εσύ!
Αν κάποιος έπρεπε να τους πει “ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ! ΩΣ ΕΔΩ Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ!” ήμουν εγώ κι όχι εσύ!
Εύχομαι ο θάνατός σου να μας δώσει έστω και μια σταγόνα αφύπνισης από το λήθαργό μας!
Ντρέπομαι για μένα και τη κοινωνία μας!

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΓΝΩΣΤΕ ΜΙΚΡΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΑΛΕΞΗ!!!!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!!

Blah...

Κάθομαι στον καναπέ, με τα ρούχα και σκεπασμένος με μια κουβέρτα. Η διάθεσή μου είναι αυτή που λέει ο τίτλος. Blah… Είμαι μάλλον κουρασμένος αλλά δεν πάω για νάνι. Έχω ρεπό αύριο και λέω να το τραβήξω όσο μπορώ. Στο μυαλό μου χιλιάδες σκέψεις. Η δουλειά μου που δε μ’ αρέσει, οι λογαριασμοί που τρέχουν, η διορία για την αγορά μιας επιχείρησης, μια χρηματοδότηση που δε μου κάθετε, χμ το σπίτι μου θέλει μάζεμα, “τι ώρα είπαν θα με πάρουν τηλ να βγούμε; 12:30;” Η τηλεόραση παίζει x-factor και υπερκατασκευές στον ΣΚΑΪ εναλλάξ (για τέτοια κατάντια μιλάμε…). Δεν ξέρω τι είναι πιο παράλογο από το να έχεις 2 μέρες να χαλαρώσεις και ταυτόχρονα να θες να περάσουν γρήγορα για να έρθει η Δευτέρα μήπως έρθεις πιο κοντά στη δική σου οικογενειακή επιχείρηση. Λέω να πάω για νάνι, να ξεκουραστεί τουλάχιστον το μυαλό μου

Στο youtube.com παίζει . Stavento - Hey Hop (Official Video Clip). Respect… …

Τρένο ακούν, τρένο δεν βλέπουν

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΝΗ

Αν ένας περαστικός βρεθεί στον επαρχιακό δρόμο Αιτωλικού-Μεσολογγίου, θα δει πολλούς εγκατεστημένους Ρομά. Αν παρατηρήσει καλύτερα τα τσαντίρια, θα δει ορισμένες σιδηροκατασκευές που κάνουν για όλες τις χρήσεις: σκάφες πλυσίματος, τραπέζια φαγητού, παιδικά παιχνίδια. Είναι ίσως το μοναδικό αξιόλογο έργο, στο οποίο χρησίμευσαν οι σιδερένιες ράγες της γραμμής Αγρινίου-Μεσολογγίου-Κρυονερίου.

Ξεχασμένοι σταθμοί, παρατημένα βαγόνια

Δεκατρία χρόνια τώρα ακούν για τρένο, μα τρένο δεν βλέπουν οι Αιτωλοακαρνάνες. Οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και πομπώδεις εξαγγελίες των υπευθύνων έχουν περισσέψει, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της ανορθολογικής κρατικής μηχανής, που δαπανά εκατομμύρια ευρώ απ'το βαλάντιο των Ελλήνων πολιτών.

Η ιστορία του τρένου στην Αιτωλοακαρνανία αρχίζει τον 19ο αιώνα, αφού η χάραξη της σιδηροδρομικής γραμμής έγινε επί Χαρίλαου Τρικούπη. Εξυπηρέτησε τον πληθυσμό της Αιτωλοακαρνανίας για εμπορικούς λόγους και τους θερινούς μήνες για πρόσβαση στις παραθαλάσσιες περιοχές. Η λειτουργία του τρένου εγκαταλείφθηκε γύρω στη δεκαετία του '60, αφού οι ράγες ήταν παλιές και σταδιακά ο κόσμος στράφηκε στο ιδιωτικό Ι.Χ.

Το 1995 πάρθηκε από τα συναρμόδια υπουργεία η απόφαση να ξαναλειτουργήσει η σιδηροδρομική γραμμή Αγρίνιο-Καλύβια-Αγγελόκαστρο-Αιτωλικό-Μεσολόγγι-Ευηνοχώρι -Κρυονέρι. Τέλη του '95 με αρχές του '96 άρχισαν να τοποθετούνται οι ράγες πάνω στις νέες τραβέρσες, αφού είχαν προηγηθεί βελτιωτικές εργασίες της προϋπάρχουσας γραμμής.

Οι «κοντές» ράγες

Ομως, οι καινούργιες ράγες, που η εισαγωγή τους έγινε από την Ιταλία, δεν είχαν τις διαστάσεις ραγών ευρωπαϊκών τρένων, δηλαδή 1,44 μέτρα, αλλά ήταν μόλις 1 μέτρο. Ετσι, η γραμμή Αγρίνιο-Μεσολόγγι-Κρυονέρι δεν επρόκειτο να συνδεθεί με μια μελλοντική σιδηροδρομική γραμμή ταχείας κυκλοφορίας, αλλά θα περιοριζόταν τοπικά και για λόγους τουρισμού και αναψυχής.

Εκτός απ'τις «κοντές» ράγες υπήρξε και το πρόβλημα των εγκαταστάσεων για ενδιάμεσους ή τερματικούς σταθμούς, που ήταν εγκαταλειμμένοι. Το όραμα λειτουργίας της γραμμής φάνταζε όλο και πιο μακριά στο μέλλον.

Τον Ιανουάριο του 2004, όταν ολοκληρώθηκε η τοποθέτηση ραγών, τοποθετήθηκε στον σταθμό Αιτωλικού ένα τρενάκι (τύπου ρέιλ μπας) για τοπική χρήση, το οποίο προανήγγειλε τη λειτουργία της γραμμής. Στο τέλος του ίδιου έτους, όμως, η διοίκηση του ΟΣΕ, αντιλαμβανόμενη ότι η γραμμή δεν πρόκειται να λειτουργήσει, μετέφερε το τρενάκι στην Καλαμάτα. Η όλη ιστορία στοίχισε στον ΟΣΕ, δηλαδή στο ελληνικό δημόσιο, πάνω από 11,5 εκατομμύρια ευρώ, δίχως να συνυπολογιστούν τα παράπλευρα κόστη και η δαπάνη της μεταφοράς του μικρού τρένου, περίπου 50 θέσεων, από το Αιτωλικό στην Καλαμάτα.

Τώρα βεβαίως οι αρμόδιοι μπορούν να είναι υπερήφανοι. Μπορεί τρένο να μη σφυρίξει ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις φορές αλλά εκείνοι θα έχουν επιτελέσει, έστω και άθελά τους, κοινωνικό έργο. Μπορεί οι ράγες να ήταν κοντές, οι οικογένειες των εξαθλιωμένων Ρομά μέσα απ'τα παλιοσίδερα βρήκαν τρόπους να στήσουν τα νοικοκυριά τους...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/08/2008

Δελτίο Τύπου για το 2ο Φεστιβάλ Ροκ Συγκροτημάτων Μεσολογγίου

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χτες Κυριακή 3 Αυγούστου 2008 το 2ο Φεστιβάλ Ροκ Συγκροτημάτων Μεσολογγίου. Η διοργάνωση αυτή είναι η απόδειξη ότι η θέληση είναι αρκετή για να πραγματοποιηθούν στόχοι που ως νέοι θέτουμε. Το Φεστιβάλ δύναται να φέρει πλέον τον τίτλο του Ανεξάρτητου, καθώς έλαβε μηδενική οικονομική ενίσχυση από τους τοπικούς παράγοντες, κατάφερε όμως να στηθεί αξιοπρεπώς έως αξιόλογα, να προσπεράσει τις όποιες δυσκολίες και να ικανοποιήσει τους φίλους και τις φίλες τις ροκ μουσικές πουμας τίμησαν με την παρουσία τους.





Στο Φεστιβάλ συμμετείχαν τα συγκροτήματα Bazakaba, prang και Groomfs που έπειτα από πολύ δουλειά παρουσίασε το καθένα ένα ξεχωριστό μουσικό πρόγραμμα. Την επιμέλεια της κοινής, τριπλής συναυλίας ανέλαβε το σύνολο των ατόμων που λαμβάνουν μέρος σε κάθε ένα από τα προαναφερθέντα μουσικά σχήματα. Με την ευχή, λοιπόν, σε έναν χρόνο πάλι εδώ, για να.. τρίτώσει!!!

Υποδείξεις για επιβίωση μετά από σεισμό

(αχρείαστες να είναι,δηλαδή,αλλά αν κάνετε ότι έχετε μάθει μέχρι τώρα....την βάψατε!)


Αποσπάσματα από το άρθρο του Doug Copp στο " Triangle of Life", επιμέλεια
έκδοσης από τον Larry Linn του MAA Safety Committee , 13/4/04

Το όνομά μου είναι Doug Copp. Είμαι ο Αρχηγός Διάσωσης
και Διευθυντής
Καταστροφών της Αμερικανικής Ομάδας Διεθνούς Διάσωσης ( American
Rescue Team
International, ARTI), η
πιο έμπειρη ομάδα διάσωσης του κόσμου.
Οι πληροφορίες που περιέχονται σ' αυτό το άρθρο θα σώσουν ζωές στο
ενδεχόμενο ενός σεισμού.

Το πρώτο κτίριο στο οποίο μπουσούλισα στα
τέσσερα ήταν ένα σχολείο στη πόλη του Μεξικού κατά τη διάρκεια του σεισμού
του
1985. Όλα τα παιδιά
ήταν κάτω από τα θρανία. Όλα τα παιδιά κυριολεκτικά καταπλακωθήκανε σε
σημείο ισοπέδωσης. Θα μπορούσαν να είχαν σωθεί άμα είχαν ξαπλώσει
δίπλα στα θρανία κατά μήκος του διαδρόμου. Ήταν φρικτό, καθόλου αναπόφευκτο
και
αναρωτήθηκα γιατί τα παιδιά δεν ήταν στους διαδρόμους. Δεν ήξερα εκείνη τη
στιγμή ότι είχε δοθεί οδηγία στα παιδιά να κρυφτούν κάτω από οποιοδήποτε
έπιπλο.

Απλά, όταν τα κτίρια γκρεμίζονται, το βάρος της
οροφής που πέφτει πάνω στα
διάφορα αντικείμενα ή έπιπλα ενός δωματίου συνθλίβει αυτά τα αντικείμενα,
αφήνοντας κάποιο χώρο ή κενό δίπλα τους. Αυτός ο χώρος είναι αυτό που
αποκαλώ "τρίγωνο της ζωής". Όσο μεγαλύτερο και δυνατότερο είναι το
αντικείμενο, τόσο το λιγότερο θα συμπιεστεί. Όσο λιγότερο συμπιεστεί, τόσο
μεγαλύτερο το κενό και τόσο μεγαλύτερη θα είναι η πιθανότητα ο άνθρωπος
που χρησιμοποιεί το κενό αυτό για την ασφάλειά του να μη τραυματιστεί. Την
επόμενη φορά που θα δείτε κτίρια που έχουν καταρρεύσει στην τηλεόραση,
μετρείστε τα "τρίγωνα" που έχουν σχηματιστεί. Είναι
παντού.
Είναι το πιο κοινό σχήμα που θα δείτε στα γκρεμισμένα κτίρια. Είναι παντού.


ΔΕΚΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΣΕΙΣΜΟ


1. Σχεδόν όλοι που απλά "βουτούν και
κρύβονται κάτω από κάτι" όταν καταρρέει ένα κτίριο συνθλίβονται μέχρι
θανάτου. Οι άνθρωποι που χώνονται κάτω από αντικείμενα, όπως θρανία ή
αυτοκίνητα, συνθλίβονται.

2. Οι γάτες, τα σκυλιά και τα μωρά πολύ συχνά
και φυσικά διπλώνουν το σώμα τους στην εμβρυακή θέση. Πρέπει να κάνετε και
εσείς το ίδιο σε περίπτωση σεισμού. Είναι ένα φυσικό ένστικτο ασφάλειας και
επιβίωσης. Μπορείτε να επιβιώσετε σε ένα μικρό κενό. Πηγαίνετε δίπλα σε ένα
αντικείμενο, δίπλα σε ένα καναπέ, δίπλα σε ένα ογκώδες αντικείμενο που θα
συμπιεστεί ελαφρά αλλά θα αφήσει ένα κενό δίπλα του.

3. Τα ξύλινα κτίρια είναι η ασφαλέστερη
κατασκευή που μπορεί κανείς να
βρεθεί κατά τη διάρκεια ενός σεισμού. Το ξύλο είναι ελαστικό και κινείται
με τη δύναμη του σεισμού. Αν όντως ένα ξύλινο κτίριο καταρρεύσει,
δημιουργούνται μεγάλα κενά επιβίωσης. Επιπλέον, ένα ξύλινο κτίριο έχει
λιγότερη συμπυκνωμένη μάζα όταν καταρρεύσει. Τα κτίρια από τούβλα θα σπάσουν
σε
πολλά ατομικά τούβλα. Τα τούβλα αυτά θα προκαλέσουν πολλούς τραυματισμούς,
αλλά
λιγότερα πολτοποιημένα πτώματα σε σύγκριση με πλάκες από μπετόν.

4.Αν είστε ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι τη νύχτα
και συμβεί σεισμός, απλά
κυλήστε έξω από το κρεβάτι. Ένα ασφαλές κενό θα υπάρχει γύρω από το
κρεβάτι. Τα ξενοδοχεία θα είναι σε θέση να πετύχουν ένα πολύ υψηλότερο
ποσοστό επιβίωσης από σεισμό, απλά με το να αναρτήσουν μία πινακίδα στο
πίσω μέρος της πόρτας κάθε δωματίου, που να λέει στους ενοίκους να
ξαπλώσουν στο πάτωμα δίπλα στη βάση του κρεβατιού κατά τη διάρκεια ενός
σεισμού.

5. Αν συμβεί ένας σεισμός και δεν μπορείτε
εύκολα να ξεφύγετε με το να
βγείτε έξω από τη πόρτα ή το παράθυρο, τότε ξαπλώστε κάτω και διπλώστε το
σώμα
σας στην εμβρυακή θέση δίπλα σε ένα καναπέ ή σε μία μεγάλη καρέκλα.

6. Σχεδόν όλοι που πηγαίνουν κάτω από το κούφωμα
της πόρτας όταν καταρρέει το κτίριο, σκοτώνονται. Και αυτό γιατί αν κάθεστε
κάτω από το κούφωμα και η πόρτα πέσει προς τα μπρος ή προς τα πίσω θα
συνθλιφτείτε από την οροφή από πάνω. Αν ή πόρτα πέσει προς τα πλάγια θα
κοπείτε
στη μέση από το κούφωμα. Και στις δύο
περιπτώσεις θα σκοτωθείτε!

7. Ποτέ να μη πάτε στις σκάλες. Οι σκάλες
έχουν διαφορετική ιδιοσυχνότητα
(ταλαντώνονται διαφορετικά από το κεντρικό όγκο του κτιρίου). Οι σκάλες
και το υπόλοιπο τμήμα του κτιρίου συνεχώς προσκρούουν μεταξύ τους μέχρις
ότου οι σκάλες διαλυθούν εκ θεμελίων. Οι άνθρωποι που πάνε στις σκάλες
πριν λάβει χώρα η οριστική διάλυσή τους, ακρωτηριάζονται φρικτά από τα
σκαλοπάτια της σκάλας τη στιγμή που αυτά διαλύονται. Ακόμα και αν το κτίριο
δεν
καταρρεύσει, μείνετε μακριά από τις σκάλες, καθόσον αυτές είναι από τα πιο
πιθανά μέρη του κτιρίου να υποστούν βλάβες. Ακόμα και αν οι σκάλες δεν
καταρρεύσουν από το σεισμό, μπορεί να καταρρεύσουν αργότερα από την
υπερφόρτωσή
τους από τον πανικόβλητο κόσμο που έχει στραφεί σ' αυτές για εκκένωση του
κτιρίου. Οι σκάλες πρέπει πάντα να ελέγχονται για
καταλληλότητα μετά από σεισμό, ακόμα και αν το υπόλοιπο κτίριο δεν έχει
υποστεί ζημιές.

8.Πηγαίνετε κοντά στους εξωτερικούς τοίχους του
κτιρίου ή έξω από αυτούς αν είναι δυνατόν. Είναι πολύ καλύτερα να είστε
κοντά
στο εξωτερικό του κτιρίου παρά στο εσωτερικό. Όσο πιο μακριά είστε από την
εξωτερική περίμετρο του κτιρίου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να
μπλοκαριστεί η οδός διαφυγής σας.

9. Οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα στα οχήματά
τους συνθλίβονται όταν ο
δρόμος από πάνω (ανισόπεδοι δρόμοι) καταρρεύσει σε περίπτωση σεισμού και
καταπλακώσει τα οχήματά τους. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που συνέβη με τις
πλάκες ανάμεσα στα καταστρώματα στη λεωφόρο Nimitz. Τα θύματα του σεισμού
του Σαν Φραντσίσκο έμειναν όλα μέσα στα αυτοκίνητά τους. Σκοτώθηκαν όλοι. Θα
μπορούσαν να είχαν σωθεί απλά με το να είχαν βγει έξω και να είχαν καθίσει ή
ξαπλώσει δίπλα στα οχήματά τους. Όλα τα καταπλακωμένα αυτοκίνητα είχαν κενά
ύψους ενός μέτρου δίπλα τους, εκτός από εκείνα στα οποία οι κολώνες από
μπετόν είχαν πέσει εγκάρσια πάνω τους.

10. Ανακάλυψα, καθώς μπουσουλούσα μέσα σε
γραφεία εφημερίδων που είχαν καταρρεύσει, καθώς και σε άλλα γραφεία με πολύ
χαρτικό υλικό, ότι το χαρτί δεν συμπιέζεται. Μεγάλα κενά δημιουργούνται γύρω
από στοίβες από χαρτί.

Διαδώστε αυτό το μήνυμα και σώστε ζωές...

Bougelo sto anakara oe! oe!

Ντρίιιιιιν (ξέρω δεν υπάρχουν πολλά κινητά που να χτυπούν έτσι αλλά δεν πειράζει…)

“Ξάδερφε έτοιμος? Σε 20 λεπτά στον Άγιο Σπυρίδωνα οκ?”

Ζέστη…

Κουνούπια…

Τρέξιμο όλη μέρα…

Όχι ρε γαμώτο είναι Σάββατο βράδυ κι έχω και φιλοξενούμενους. Θα βγωωωωω! Σιγά μην κάτσω μέσα. Θα ξεκουραστώ όταν πεθάνω. Στον πεζόδρομο παντού κόσμος. Κλείνει το Ανάκαρα για καλοκαίρι σήμερα και γίνεται χαμός στην γύρω περιοχή. Καθόμαστε down. Η ζέστη ακόμα και δίπλα στο κλιματιστικό αφόρητη. Η ιδέα πέφτει: Παμε λιμάνι? Πάμεεεεεεεε! Χρήματα και φιλί στην όμορφη κοπέλα που μας εξυπηρέτησε, ποτά μισοάδεια και φύγαμε!

Ξεκλειδώνω το τουτού. Ανοίγω φώτα και παράθυρα, ζώνη, ανοίγω μηχανή, hip hop στο ραδιάκι, χειρόφρενο, πρώτη και φύγαμε. Βόλτα παραλία για να μπαίνει η μυρωδιά θάλασσας από το παράθυρο. Στη στροφή μας προσπερνάνε 2 αυτοκίνητα που έκαναν κόντρα.

“Έτσι σκοτώνονται!”

Σε 8 λεπτά είμαστε αραχτοί και μας φυσάει το δροσερό αεράκι. Θα πούμε ιστορίες. Για τις πόλεις μας, την Αθήνα, δίπλωμα οδήγησης και διπλώματα, δουλειές και ωραία που είναι η ζωή στην επαρχία. Μ’ αυτά και μ’ αυτά η ώρα 3 κι εμείς χαλαρααααά!

Τα παιδιά στο ξενοδοχείο κι εγώ μέσα για συνέχεια. Ανοίγει η πόρτα και η μουσική γίνεται εκκωφαντική. Hip hop, beat, dance, trans όλα στο ίδιο volume και με το ίδιο bass. Πίνουμε τη σαμπάνια μας (chic!) και κάνουμε όλοι ότι χορεύουμε αλλά στην ουσία περιμένουμε να έρθει η ώρα για το happening. Και έρχεται. Μία σαμπανιέρα αδειάζει στους θαμώνες, και δεύτερη και μετά μπουκαλάκια νερό. Συνωστισμός στις βρύσες για re-fill. Κάποιοι φωνάζουν:

“Όχι! Μη! Δεν θέλω!”

Τι δε θες ρε? Αφού φόρεσες βερμούδα και σαγιονάρα επίτηδες για να μη βρέξεις τα καλά σου!

Και να σου νερά και ποτά και ότι άλλο βρίσκαμε μπροστά μας.

“Και τη σαμπάνια? Όχι τη σαμπάνια!”

Πολύ αργά… Μέχρι να το πω τα ρούχα μου είχαν ήδη μουσκέψει από το εισαγόμενο ποτό. Το νερό στο πάτωμα είχε κάνει λιμνούλα. Κάποιοι γύρω μας έπαιζαν ακόμα όσο εμείς προχωρούσαμε προς την πόρτα. Καλό ήταν. Να το ξανακάνουμε. Φιλιά, αγκαλιές και καλημέρες. Πηγαίνω προς το αυτοκίνητο και είμαι ευτυχισμένος. Πραγματικά ευτυχισμένος! Χαμογελάω! Μπαίνω στο τουτού και γραμμή για Τουρλίδα. Ξημερώνει και όλα γύρω έχουν αρχίσει και γίνονται ροζ. Ο ουρανός, η θάλασσα, τα σύννεφα. Χαμογελάω ακόμα. Πίσω στο σπίτι. Παρκάρω. Ανεβαίνω κάνοντας ησυχία. Βγάζω τα ρούχα, ντους και κρεβάτι. Η ζωή είναι ωραία! Είμαι πολύ κουρασμένος και χαμογελάω ακόμα από ευτυχία. Είναι ώρα για ύπν… … Ζzz… Zzz…

Σύντομα κοντά σας...

(Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν 2 χρόνια απο το τελευταίο post... ...)